Sistem politik Bangladesh membolehkan tentera semakin terlibat dalam rangka politik negara. Sejak kemunculan semula demokrasi berparlimen pada tahun 1991, kewujudan dua parti politik utama ( Liga Awami dan Parti Kebangsaan Bangladesh ) - yang memegang dua ideologi polarisasi - membenarkan pergolakan awam berkembang apabila dua kem berbeza ideologi ditubuhkan, menyebabkan polarisasi tinggi negara. Perjuangan antara Liga Awami dan Parti Kebangsaan Bangladesh menjadikan orang awam menjadi partisan. [6] Bersama-sama dengan polarisasi awam, institusi juga terjejas oleh permusuhan antara kedua-dua parti politik kerana institusi awam terus terpolarisasi dan dipolitikkan; termasuk tentera. Tentera pada mulanya menjadi takut untuk melaksanakan kawalan awam kerana orang sering menganggap tentera memainkan politik partisan. Akibatnya, kedua-dua orang awam dan angkatan tentera kurang berminat untuk mewujudkan demokrasi awam. Ini mengakibatkan sejumlah besar pergolakan awam, seperti yang dilihat pada tahun 2007, dan kerana itu askar semakin tertarik untuk campur tangan dalam politik untuk menjaga demokrasi Bangladesh. [7]

Semasa era pasca 2009, undang-undang yang serupa dengan yang ditubuhkan pada era demokrasi 1991 hingga 2006 telah dikuatkuasakan yang memastikan lebih banyak kawalan awam ke atas angkatan tentera. Seorang perdana menteri yang dipilih secara awam menjadi ketua negara sekali lagi. Walaupun bekas pegawai tentera kekal dalam beberapa parti politik, tentera tidak mempunyai apa-apa kuasa dalam kepimpinan parti kerana parti-parti itu menjadi semakin dinastik dikendalikan. Kerajaan awam juga cenderung untuk mengurangkan pengaruh tentera dalam politik dan mengambil langkah untuk membenarkan lebih banyak kawalan institusi awam terhadap tentera. Namun, dalam era politik selepas era 2009, dilihat pihak tentera secara konsisten memihak kepada parti pemerintah dalam kerajaan. [7]